این منصفانه نیست...حفره ای که گفتی رو در من فقط عشقه که پر کرده...نه خیال هم نمی کنم,مطمینم چون الان جایی وایسادم که دارم نتیجه شو می بینم.

کاش تو هم به این مطمین باشی هرچند می دونم که هستی. اینا همش شعریه که یکی دیگه گفته!...

ولی اینجاش دیگه واقعا غیر عادلانه ست...زندگی همش معجزه ست. معجزه ای که دست خودمونه...زندگی مثل راه رفتن تو سرازیری نیست که پاهات تو رو راه ببرن و دست خودت نباشه, که اینقدر روتین و مسخره باشه که همدیگه رو تحمل کنیم و مجبور باشیم همدیگه رو ملاقات کنیم با نگاههایی بی احساس و تهی و همدیگه رو بنوشیم در یک فنجان قهوه...